|
ÖZEL ÇOCUK BÜŞRA’NIN CUMHUR BAŞKANI’NA DİLEĞİ
Önce kilitli kapılar ardındaydılar, sonra iyi insanlar onların gün yüzüne çıkmasına sebep oldular. Gün yüzüne çıktılar ve güneşi ilk kez gördüler. Gözleri kamaştı ve buruk bir mutluluk vardı yüzlerinde. Sonra başka amcalar geldi ve kucakladı onları. İlk kez anne ve babası dışında başka bir amca kucaklamıştı onları. Gülümsediler hafifçe. Sonra bu amcalar onları arabalarla şehir merkezlerine götürdüler. Pencereden dışarıyı ilk kez izlediler ve gözleri gülümsedi etrafta dolaşan binlerce insana. Sonra büyük bir binaya girdiler. Orda kendileri gibi başka çocuklar da vardı. Burası onun gibi özel çocukların geldiği özel amcalar tarafından açılan özel eğitim ve rehabilitasyon merkeziydi. İlk kez tek olmadıklarını anladılar ve gülümsediler. Bazen mutluluktan çığlık attılar henüz konuşamasalar da. Anne ve babasının yüzünde şimdiye kadar görmedikleri bir mutluluk ve şükran duygusu vardı. İyi bir yerdeydiler ve hep ona bakıyorlardı. Odaya her giren insan yanaklarını okşayıp öpüyordu. Hem de hala yutmayı öğrenemediği ağız salyalarına rağmen. Kimse çekinmiyordu ve utanmıyordu. Oysa eve misafir geldiğinde böyle yapmıyordu onlara. Ama o misafirdi şimdi ve herkes onu seviyordu.
Derken ertesi gün koca bir binaya gittiler, beyaz önlüklü amcalar vardı. Bir sürü beyaz önlüklü insan ve koşuşturuyorlardı. Sonra sıra ona geldi ve bir beyaz önlüklü amcanın oturduğu odaya girdi. Bir şeyler yazdı o beyaz önlüklü amca. Daha sonra oradan da çıktılar ve başka bir oda. Bütün gün bir odadan çıkıp ötekine girdiler. Bu çok yorucuydu ama o yine de mutluydu. Sonra arabaya binip eve gittiler. Ertesi gün bu yorgunluğa rağmen o eğitim merkezine yine gittiler. Önce odaları dolaştırdılar ve sonra en çok sevdiği bir ablanın yanında kaldı. O öğretmenmiş, onun öğretmeni. Çok mutluydu çünkü artık herkes gibi onunda bir öğretmeni vardı. O özel bir çocuktu ve onun da özel bir öğretmeni vardı. Dilinden anlayan öğretmeni.
Sonra, aylar ve yıllar sonra tam herkes gibi hissetmeye başlamıştı ki kendini her şey değişti. Onu artık servisçi amcası almaya gelmiyordu. Gitti o güzel anılarını paylaştığı eğitim merkezine. Arkadaşlarının yanına. Ama ne görsün!!!
BU EĞİTİM MERKEZİ DE DEVLETİN VERDİĞİ DESTEĞİN AZALMASINDAN DOLAYI KAPALIYDI… (26 Ocak 2010 Resmi Gazete ilanıyla)
Bütün umutları yıkılmıştı. Yıllar sonra insan olduğunu hissettirenler ona çok gördüler bu duyguyu.
SİZLERDE AİLELER VE PERSONELLER OLARAK BU KABUSUN GERÇEKLEŞMEMESİ İÇİN LÜTFEN ÇABA HARCAYIN.
BÜŞRA’nın Gecikmiş Umutları Solmasın.
TÜRKİYE ÖZEL ÇOCUKLARININ EĞİTİMİNE SAHİP ÇIK.
ÖZÜRLÜ MAAŞLARIYLA, BAKIM AYLIKLARIYA OYALAMAYIN BİZİ.
BİZLER EĞİTİM MERKEZLERİMİZİ İSTİYORUZ….
Unutmayın Doğmamış her çocuk ÖZEL ÇOCUK ADAYIDIR. Onlara sahip çıkın…
Veli/Engelli Dostu
Not: Bu metni kurum personeli engelli ailesi ve engelli dostu olarak doldurup imzaladıktan sonra Cumhurbaşkanlığı Faks : 0 (312) 470 13 16 telefona fakslayınız.
Bir çağrı da siz yapın. Eğitim Merkezinize Sahip Çıkın
|